بوی ریحان در باغ پیچید ...

بوی ریحان در باغ پیچید ...

دست نوشته های ای لــــــــــیا
بوی ریحان در باغ پیچید ...

بوی ریحان در باغ پیچید ...

دست نوشته های ای لــــــــــیا

754


کم کم فراموش می شوی


خودت را به مردن میزنی


جایی کلاغی روی مترسکی


فضله ای می ریزد


مترسک می خندد


به مردن تو فکر می کند


که هیچ کلاغی هم نیست


که درنگی بنشیند و فضله ای هم رویت بیاندازد.




ای لیا




753


مرگ را 


مترسکی می فهمد ،


که هیچ کلاغی رویش نمی نشیند.




ای لیا



752


گاهی فقط کنار بنشین 


و بگذار نبض زندگی روی شادی دیگران بتپد ...




751 - پری فراموشی - فرشته احمدی


پری فراموشی


فرشته احمدی


مترجم : ....


انتشارات : ققنوس


تعداد صفحه : 230


قیمت : 4500 تومان


نوبت چاپ : دوم / 1388



پری فراموشی روایت داستانی ست از زبان زنی که به نوعی دچار اختلال روانی ست. در دنیایی که خودش ساخته است زندگی میکند. با قهرمانی خیالی که در بخش های میانی داستان تبدیل به واقعیت میشود. مانی دوست دوران کودکی زن که در بزرگسالی کتاب فروشی دارد. هرچند بعدتر می فهمیم که قهرمان خیالی در همان دوران کودکی باقی می ماند و مانی بزرگ شده حتی سایه ای از آن قهرمان هم نیست.

داستان به گونه ای  دارای دو بخش است. هرچند شاید متوجه این مساله نشویم ولی به شکلی آرام ریتم و خط داستان عوض میشود. داستان اول درباره دوران پیش از ازدواج زن با مانی ست و الباقی داستان روایت گر پس از ازدواج زن است.  زن در دنیای خیالی پیش از ازدواجش سعی میکند از دنیای واقعی و ناهنجاری هایش که یکی از آنها مادر خودش است فاصله بگیرد. زن وابسته به پدرش بوده که فوت شده است و به نوعی مادرش را مسبب مرگ پدرش میداند. فلش بک هایی هم که گاهی در داستان به دوران پدرش میزند و لحظات خوش آن دوران را مرور میکند هم نشان دهنده عدم تعادل رفتاری زن در دنیای واقعی فعلی ست.

داستان از نظر من جاهائی گم میشود. کمی خسته کننده میشود. ده صفحه ابتدائی کمی ناگیراست به مرور خط داستان پیدا میشود که آنهم هر ازگاهی در مسیری سینوسی دچار کش و قوس میشود. شخصیت مانی شاید شخصیت جا افتاده داستان باشد که آنهم میشد بهتر در بیاید که نیامده است. 

کتاب برنده تندیس کتاب برگزیده کتابفروشان جایزه روزی روزگاری شده است. فرشته احمدی نویسنده ای اهل کرمان است و کتاب دیگر او هم به نام جمگل پنیر منتشر شده است.



نمره من به این کتاب  3.0 از 5



بخش هائی از کتاب :


آدمهائی که ذاتن شوخ طبعند درباره حرفهائی که قصد گفتنشان را دانرند فکر نمیکنند.



این چیزها را به من نگو . تا وقتی که بی خبرم ، فقط اوست که از رابطه مان در عذاب است ، چون در مغزش چیزی می گذرد و بر زبانش چیز دیگری ، اما من خوب و خوشم چون چیزی از دو رویی اش نمی دانم . به محض دانستن مثل او می شوم ، خداحافظی که می کنیم تازه شروع می کنم به تفسیر حرف هایش و همه چیز به گه کشیده می شود .



حرفها که تکرار میشوند آدم ازشان دور و دورر میشود.



"به خاطر خوشگلی اش عاشقش شدی، نه؟"

"خوشگل بود، اما اول عاشق دستهایش شدم."



 این چیزها را نمی شود تعریف کرد . همه چیز در درون آدم است و انتظار این که دیگری آن را بفهمد ، بی جا و نامعقول است .

 


اولش تفاوت ها جذابند ، بعدش هی دنبال شباهت ها می گردیم ، چیزی که یافت می نشود .

 


اوایل عاشق هم بودیم ، بعد از مدتی همدیگر را دوست داشتیم  ، حالا هم به هم احترام می گذاریم . این ایده آل ترین تغییر شکل احساسات زن و شوهر است .

 


وقتی آدمها درباره چیزهائی حرف میزنند که هیچ معنائی ندارند، در واقع دارند به دنیای هم راه پیدا میکنند.



مرد که بی نیاز نمیشود. ناتوان میشود اما بی نیاز نه.



زندگی بدون همین حس های خوب کوچک خیلی بی معناست .



لازم نیست هر حرفی با منظور و هدف خاصی گفته شود. از در و بی در حرف زدن گاهی مهمتر از حرفهای مهم است.

 


مانی می گفت باید تمرین کنم . گفتن حرف های بیخود را یاد بگیرم . بیشتر وقت ها به درد می خورد ، لااقل به درد طبیعی جلوه دادن فضا و شکستن سکوت . لازم نیست هر حرفی با منظور و هدف خاصی گفته شود . از در و بی درحرف زدن ، گاهی مهم تر از حرف های مهم است .

 


فکر می کنم که خیلی طبیعی است که اگر روزی عاشق زن دیگری شدی ، جایم را با آن زن عوش کنم . 
به همین سادگی ؟
ساده که نیست . حتما یک چیزهایی می شکند ، قلبم ، غرورم ....

 


روزی که فهمیدم همه ی پسر بچه ها راز پنهان ناخوشایندی دارند ، عذاب وجدانم تمام شد . گناهان دسته جمعی زودتر بخشیده و فراموش می شوند .



پس فکر میکنی طاقت آدمها که تمام میشود، ول میکنند و میروند! این طوری اش که تازه رمانتیک هم هست. بوی زندگی میدهد.یکی میرود یکی می ماند. کسی که رفته با چیزهای تازه مواجه میشود، شاید مثل چند تجربه ناب.



بوها برایم خیلی مهمند. هر آدمی بوی مخصوص به خودش را دارد.

 


یاد پدر می افتم که به مادر می گفت بی خیال و مادر کفری می شد . داد می زد تو هم از تمام صفات خوب و بد ، این یکی را چسبیده ای . تمام نگرانی ها را گذاشته ای برای من . چون می دانی خوب از پسشان بر می آیم و خودت سهم بی خیالی طی کن را برداشته ای . خیالت راحت است چون می دانی آدم دیگری هست که جور نبودن تو را بکشد و امور زندگی ات را راست و ریس کند .



ای لیا



750


ای آغاز یک رفتن


کمی آرام تر ،


خاطره هنوز خواب است .




ای لیا



749


به کمی بودن هم فکر کنیم


وقتی باران به خواهش کودکی می بارد 


و زندگی کوچک می شود


بین دستان دخترکی بازیگوش.




ای لیا



748


آدم یعنی خطا ،یعنی اشتباه.


یعنی اشتباه می کنم چون از ابتدا همه چیز را نمی دانم ، اشتباه می کنم چون باید تجربه کنم. اشتباه می کنم تا ....
باید فرصت داد.اولین اشتباه آخرین اشتباه نیست. زندگی مثل بندبازی روی طناب نیست که پایت اگر کج رفت دودمانت به باد فنا برود. زندگی یعنی کودکی که می خواهد گام بردارد و هر درنگی به زمین می افتد . به آدمها فرصت دهید. به زندگی فرصت دهید...




747


یک روزهایی هم هستند که هنوز نیومدن و توشون کلی خبر امیدوار کننده هست ...
زندگی به امید زنده است.



746


باد که می آید


گَرد خاطره ای از روی سنگ قبری 


می ریزد در آغوش باد.



ای لیا



745


بگذاریم هر کی به هرکی هرچه دلش خواست بگوید ...


یکی می گوید دوستت دارم


آن یکی شاید بگوید پدرت را ...


خودشان می دانند


بگذاریم هرکی هرچه می خواهد بگوید


چند بار که بگوید پدرت را


آخر می فهمد که باید بگوید دوستت دارم را


حتی اگر پدرت را!




ای لیا




744


صدای تنهایی ست


که می پیچد در گوش باد


به گمانم باد ما را برده است.




ای لیا



743


سلام


خواستم تشکری کرده باشم و یک عذرخواهی بابت اینکه نظراتتون رو دیر پاسخ دادم.

باز همم ممنون که میخونید.


ارادتمندیم ...



742


زندگی فقط در شادی هایش نیست که زیباست ، 


زندگی با غمهایش هم زیباست ، 


با نبودن گاه به گاه دوست داشتن ها. 


زندگی چون هست ، زیباست ... 


زندگی به بودن عادتهایش است ، 


به بودن همین دلخوری ها و گاه غصه خوردن هایش زیر لحاف شب . 


زندگی به همین تکرار هر شب تنهایی 


به همین خواندن چند خطی غم 


نوشیدن دوخط چای بی وفایی ، زندگی به همین بودن است که زیباست.


نیاز نیست نفست از جای گرم بلند شود


در سرمای روزگار هم 

امیدی هست که بگوید : اندکی صبر سحر نزدیک است.

زندگی به امید است که زیباست

به بودن نفس های عادت

پشت گردن احساس

زندگی در غمهایش هم زیباست

نه فقط در روی شادش.



ای لیا

(تابستان 84 - با کمی تغییرات)


741 - کسی بیاید ...


کسی باشد صدایش کنم برویم زیر باران خیس شویم ، بند نیاید باران یکریز بریزد روی عادت هایمان که پهن شده اند روی بند خاطرات و چکه چکه بچکد رنگ تکرار از روی تن عادت ...
خیابان به خیابان بوی خنده هایش پخش شود ، دست بیاندازد در گردن خواهش و لبخندی مهمان کند لب های تر بوسه را !
پائیز هم مضاعف کند شیدایی خیابان را و هوش بپرد از سر حصار بلند تردید و کمی گام بردارد به عقب و برود لابلای آغوش شعری که سالها پیش
 نوشته بودم روی نیمکتی تنها که خاطره گیسوان دختری را کسی پیش از من رویش حک کرده بود.

و زندگی را بریزم در چمدانی به سنگینی آفتاب ظهری در تابستان و کودکی شوم که دستان دختری را می بوئید.

کسی باشد صدایش کنم ، کسی باشد صدایم کند ، کسی باشد لبهایش طعم صدای شاعری را بدهد که عاشقانه لب های خاطره را می بوسید.


کسی بیاید که صدایم کند...


740


شبی 


به دیدار خودمان رفتیم


همه خواب بودند!




ای لیا