1365

سال که میخواهد نو شود، بچه ها عزا می گیرند. حال نه اینکه مدرسه ها تعطیلند و خوشحالی لاجرم میرود زیر پوستشان ولی خوب مقوله خانه تکانی از آن مواردی ست که جوانان را در همان عنفوان کودکی پیر میکند.

 خانه بزرگ داشتن، هم نعمت است هم مصیبت. مصیبتش می ماند برای صاحب عزا یعنی همین ماهائی که دوران کودکی و نوجوانیمان در خانه بزرگ گذشته است و دم عید که می شد رخت سیاه بر تن می کردیم و در ماتم خانه تکانی غرق می شدیم. 

مادر چند سطل را با مخلفات تمیزکاری آماده میکرد و هربار هم غر میزد که : اینجا هنور سفید نشده و ما هم هرچه زور داشتیم می زدیم ولی رنگ کرم دیوار سفیدتر نمی شد! پرده هارا باز کن، فرشها را لوله کن ... از دو هفته مانده به عید انگار وارد مناطق جنگ زده ای می شدیم که هر آن امکان شهید شدنمان میرفت. گذشت تا رسیدیم به این آپارتمان های قوطی کبریت. خانه تکانی هم عملن هیبت خود را از دست داده است. برای همین دو متز قوطی کبریت یک سری کارگر میگیرند و یک سری هم گربه شور میکنند و یک سری هم حواله میدهند به ته خیار! گاه دلم تنگ میشود برای ان خانه تکانی ها، اینکه زنده بودیم و خوشتر لابد، چه میدانم والا!

همه ی اینها را گفتم تا برسم به اینکه :

 سال که نو میشود، کاش دلهایمان هم نو شود ...

+ از میان همینطوری های روزانه

telegram.me/boiereihan