389

چقدر گم می شود

در بی تو ، من بودن،

در خاطره ای تنها

یک نفر بودن.

حجم سایه ات 

که مانده روی دیوار،

زیر سردی پوست تنت

دستت که نه!

دستم ،

خالی از گَرمی تنت.

چای که می ریختی

با طعم خنده ات

می پیچید در هوا

بوی چای ، بوی نگاهت

که می دیدی.

پیاده می رفت

پاهایم با تو

خودم مانده بودم

در حسرت با تو تنها بودن

تنها رفتن ...

گم می شود

ذهن من

هر بار ، در خواب درخت

در خلسه ی باد

در تمرکز آفتاب

در چشمهایش

که همه ی جنگل

جمع شده بود

همه ی آبی

همه ی زرد

همه ی رنگین کمان.

در جایی انگار

گم می شود چیزی

عقل شیرین می شود

شور نمی شود اما.

ای لیا