423

خنده می ریزد روی ابتذال ذهن

روی ایستاده مردن مردی در آب

روی باقی مانده ی خاطره ای زیر گلبرگ باد

روی شیرین بودن همه ی فرهادها

روی خیال نازک تنهایی

ابتذال می روید

بی وفقه در میان نیزار ِ تردید

خنده ها تر نمی شوند

ترک بر می دارند دستان ترد خیال

باران نمی شود همه ی فاصله ها

همه ی بی تو من بودن ها.

جایی حادثه ای کور می شود

چشم خاطره ای بینا می شود

دست زنی در آب

به روی لبخندی باز می شود

و ابتذال که می رود

تا دهان گس زندگی را

کمی تازه کند

ای لیا

تهران - زمستان 80