562

بشریت 

پدر بشریت را به مذبح فلسفه می بَرد

تاریخ دوباره می میرد

کودکی خون آلود

نشسته با چاقوی منطق

پوست عرفان نظری را می درد.

دیالکتیک در کوچه های هرمنوتیک

عاشق نگاه دختری نقاش شد

که صورت اگزیستانسیالیسم را 

بر بومی از جنس سوررئالیسم می پاشید.

نیچه سرفه ای کرد

کامو ، سیگارش را که آتش زد

راسل و سارتر هنوز به دنبال نان آزادی بودند.

فردوسی در میدانش نشسته بود

کودکی چاقو بدست آمد

همان زیر پایش نشست.

و او سالهاست ایستاده و از این فلسفه بیمناک است.

ای لیا