900

نوشته یکی از خوانندگان

در راستای پست 859 

من یه دختر بیست چهار سالم که از وقتی یادم میاد پدرم نمیخاست که باشم،از پنج سالگی یا شاید زودتر حتا، گفت روسری سرت کن و غیرت مصرف کرد... همیشه میترسیدم بیاد شبا پای سرویس یا اتوبوس دنبالم(مدرسه نمونه و تیزهوشان بعضا تا شب بود)چون همش فکر میکرد من طرز لباس پوشیدنم غلطه که مثلا خدای نکرده یه پسری تو کوچه اتفاقی نگاهش به من افتاده:| 

پدری شکاک و بددل که باعث میشه تو مترو ارایش کنم ... پدری که اومده بود کتابخونه و منو تعقیب کرده بود و اخر هم منو متهم کرده بود که دم غروبی رو پل هوایی چه غلطی میکنی و چرا از وسط خیابون رد نشدی و منع مردمو کردیم که تو بسرمون اومدی:| ( من با شماره عینک بالا شبا ماشینارو بد میبینم و از پل رد میشم که الکی زنده بمونم) 

اینایی که گفتم یه سری درد دل معمولی بود فقط برای شمایی که به گمونم پدر دختر بچه ای هستید که خوشبخته بخاطر حضور شما... گفتم که بدونید انقدر دختر بودن سخته که حتا یبارم از جنسیتم شاد نبودم،حتا مکانیک خوندم که از شما مردا کم نیارم... خیلی بده همش بهت شک داشته باشن 

پدر خوبی باشید برای دخترتون:) با ارزوی موفقیت برای کوچولوتون