1066 - مترو

توی ایستگاه توحید دختر و پسر دست هم را گرفته اند وارد قطار میشوند، تکیه داده ام به پشتی شیشه ای کنار در، پسر دیگری آخر سر سوار میشود همانجا جلوی در می ایستد، پاهایش را از هم باز میکند تا بتواند نیرو را جوری توزیع کند که در حالتیکه ایستاده و دستش به جائی بند نیست گوشی اش را چک کند. نگاهم می اوفتد، طبق معمول تلگرام است نگاهم را میدزدم به سمت دختر و پسر. چشمهای دختر میخندد، وقتی از پائین توی چشمهای پسر نگاه میکند. کم سن و سالند. شاید بیست و دو سه ساله، شبیه دانشجوها، خوشحالند، ناخودآگاه لبخندی میزنم. دیدن خوشحالی مردم خوب است. نرسیده به ایستگاه انقلاب قطار کند میکند بعد یکهو تند میکند پسر موبایل به دست پرت میشود دست می اندازد لحظه آخر یقه کت مرا می گیرد، دستش را میگیرم، با آن یکی دست گوشی را نگه داشته بعد که همه چیز آرام میشود تشکری میکند. دست میگذارم روی شانه اش لیخندی میزنم. توی ایستگاه ولیعصر که حالا شده تاتر شهر پسری با یک کوله پشتی بزرگ وارد میشود، فروشنده نیست ولی کوله اش به اندازه یک نفر است وقتی میچرخد و پشتش به من است انتهای سفت کوله میگیرد به صورتم، معترض میشوم که حداقل کوله را باز کند و توی دست بگیرد اینطوری آسیب کمتری به بقیه میرسد، خیلی جدی می گوید : تورو سَننه؟! جوابی نمیدهم، لبخندی میزنم باز، میرود وسط واگن. آنجا مردی ایستاده شبیه آن پرنده قرمز توی انگری برد، همانطور عصبانی طور، کوله پسرک اینبار میگیرد به پهلوی مرد، مرد هم عصبانی میگوید : حیوون مگه اون آقا بهت نگفت کوله رو بگیر تو دستت؟ مرد قشنگ دو برابر پسرک است، پسرک همانجا کوله را باز میکند و میگذارد کنار پاهایش! انگری برد نگاهی میکند به پسرک بعد نگاهی میکند به من، هردو لبخند میزنیم. سرم را میچرخانم، نگاه میکنم به دختر که با تمام وجود به پسر همراهش خیره است، پسر حرف میزند، دختر توی اعماق وجود پسر غرق است.

+ از میان همینطوری های روزانه