1070

دستم شکسته بود، شکستن که نه، کمی ضرب دیدگی داشت، گفتند گچ بگیر. دوزاده سال قبل بود گمانم، توی همین مسابقات فوتبال محلات. آنموقع ها هنوز اتوبوس های خط انقلاب آزادی بودند. همان ایکاروسهای آکاردئونی، ایستاده بودم وسط اتوبوس همانجائی که آکاردئون داشت، از قسمت خانمها یکی مرا صدا کرد، عاقله زنی بود، رفتم نزدیک میله و گفتم بله! زن کمی مردد گفت : این نوه منه! به دختری پنج شش ساله اشاره کرد. بعد گفت میگه میشه رو دست این آقا یه نقاشی بکشم! خب جا خوردم، البته الان اگر کسی چنین چیزی بگوید بی درنگ دستم را دراز میکنم نقاشی بکشد ولی خب آن سالها جوانتر بودم و اینقدر هم دلم برای دختربچه ها غنج نمیزد. در ضمن بین آن جمعیت خجالت میکشیدم. کمی گذشت و بعد گفتم ایرادی ندارد، دخر آمد اینور میله . من نشستم و او هم نشست و نقاشی کشید، با چندتائی مداد رنگی توی کیفی که همراهش داشت. البته خب خجالت زده بودم ولی نقاشی که تمام شد حالم بهتر شد، یک خانه کوچک و دختری کنار یک گل قرمز رنگ بزرگ.

نقاشی ماند و اصلن هم توی ذهنم نماند یادگاری نگهش دارم. مثل حالا که چیزهائی ک پشتشان خاطره ای دارد را نگه میدارم.گچ را بریدیم و دور ریختیم.

امروز این را یادم آمد، همین یک ساعت قبل هم یادم آمد، نمیدانم چرا، چیزی دیدم، کسی را دیدم شبیه دخترک، نمیدانم ولی یادم آمد، با تمام جزئیات یادم آمد ... حالم خوب شد.

فی الحال هم که مینویسم لبخندی گوشه لبم نشسته است.

+ از میان همینطوری های روزانه