1100

روزهای روشنفکری

روهایی که هر کسی حق داشت

روزهایی که مذهب به سلاخ خانه مصلحت نرفته بود

روزهایی که اعتقاد آزاد بود

بی اعتقادی هم

روزهایی که که اعتقاد من

سر ِ دار نرفته بود

روزگاری بود

زندگی فرصت دوست داشتن آدمی بود

دوست داشتن ِ عکس گلی سرخ

در آبی بی کران دریا.

روزهایی که بی خدا بود

با خدا هم بود

مسجد بود

میخانه هم بود

خیابانها یک طرفه نبودند

آدمیان از لابلای نفس های احساس 

می رسیدن به لب های حقیقت.

آغوش تر یک تنهایی

لابلای دستان دروغ 

به خلوت خانه شب زدگان نمی رفت.

روزهایی بود 

روزهایی که پپسی طعم زمزم نمی داد

کسی در خیابان اوق نمی زد

دختری پشت چراغ قرمز تب نمی کرد

روزهایی بود

یادم نیست

ولی بود.

ای لیا