آدمهای خاص لابد باید بوی خاصی هم داشته باشند, مثل مخلوطی از بوی توتون و قهوه, یک ادکلن مردانه گرم یا تلخ حتی, برای هرچیزی جوابی دارند, راه حلی دارند, حرف زدن بلد هستند, توی تابستان چهارخانه و شلوار سرمه ای دارند و توی زمستان پالتوی مشکی با شالگردنی سرمه ای میپوشند لابد, خط نگاهشان میرود توی افقها گم میشود انگار, اما توی دنیای واقعی آدمهای خاص بوی خودشان را میدهند, بوی اعتماد و امنیت, شاید بوی عطری ارزان آمیخته با بوی تنشان که روی پیرهنشان میماند, لباسشان ساده است, نگاهشان ساده است. همه چیزشان ساده است.
آدمهای خاص دوست داشتن را خوب بلدند و همین کفایت میکند.