بوی ریحان در باغ پیچید ...
دست نوشته های ای لــــــــــیا
بوی ریحان در باغ پیچید ...
دست نوشته های ای لــــــــــیادرباره من
این درباره نوشتن هم از آن چیزهای مزخرف است.
چه بنویسم ...
من یکی هستم شبیه تو، مثل خودت،
کمی پر روتر!
دو خط چائی /
یک فنجان خاطره /
کمی انتظار /
بوسه ای نزدیک ...
ادامه...
بازدید کننده : 390923 بازدید
Powered by Blogsky
125 - توهم شاعر بودن
توهم شاعر بودن ...
چند سال پیش حوالی نخل تقی (جائی در جنوب، همان جائی که دختر بندر هم دارد) پروژه ای داشتیم، یکی را معرفی کرده بودند که مثلن پیش ما کار یاد بگیرد و یک سری کارها را هم انجام دهد و حقوقی هم بگیرد و ...، شش ماهی گذشت، یک روز عصر راه افتادیم از اول خط لوله گاز شروع کردیم و رفتیم و چند کیلومتری طی کردیم، این بین هم گاهی صحبتی میشد درباره پروژه و خودش و زندگی اش ، آخرها حین برگشت پرسیدم به نظرت فکر میکنی چقدر درباره پایپینگ(تاسیسات صنعتی) یاد گرفتی؟
ی خرده فکر کرد و گفت : فکر کنم هفتادوپنج درصد، کمتر و بیشتر!
دست گذاشتم روی لوله 40 اینچ و گفتم: دو سر این لوله رو میبینی؟
نگاهی کرد و گفت : نه مهندس! طولش زیاده خوب!
گفتم: من توی این ده سال از پایپینگ به اندازه مساحت همین کف دست از سطح کل این خط لوله یاد گرفتم!
شاعر بودن خوب است، تریپ شاعری هم که خوب تر، خوب نوشتن و دلبری کردن و ...
ولی این بین توهمش را داشتن سم مهلک است!
+ از میان همینطوری های روزانه
124
چندباری ماشین را عقب جلو کرد، جا نشد ... هوا گرم است، آدم را کلافه میکند. عقب را نگاه میکند، شال از روی سرش می اوفتد، زن موهای کوتاه پسرانه ای دارد، شرابی رنگ، زنی سی و چند سال ِ، همزمان با دوستی مشغول صحبتم، داستان را برایش تعریف میکنم، میخندد، می گوید : یکی از پسرهای فامیل می پرسید، این افتادن شال از روی سر موقع پارک دوبل برای خانمها اجباری ست؟
یک جورهائی جزء تشریفات پارک دوبل است!
زن کلافه میشود، همان نصفه ماشین که داخل پارک است را خارج میکند، هنوز شال روی دوشش است، عرق کرده است، صورتش التهاب دارد، اینطور مواقع کمکی هم نمیشود کرد، میرود، یک جای پارک خالی می ماند با رایحه زنی جا مانده بر احساس خیابان!
+ از میان همینطوری هیا روزانه
123
خوب است،
خاک بر سریهامان را برداریم و برویم یک جای دور
جائی که آغوش زنی،
خوابیده باشد زیر درخت سدری ...
+ از میان همینطوری های روزانه
121 - خاطرات شمال!
زنگ زده است که بریم شمال ویلای فلانی! خوش میگذرد ...
آمار اینجور شمال رفتن ها را دارم، دویست نفر می ریزند توی یک ویلای دو اتاقه، زنها یک طرف، مردها یک طرف، آخرش هم جا کم می آید و می بینی شب خوابیده ای در بَرِ فلانی! یا بهمانی شبها مثلن عادت لگد پراندن دارد، فک و جمجمعه ات را میگذارد کف دستت!
برای اجابت مزاج از دو روز قبل باید وقت بگیری یا بروی یک گوشه کناری و شکم ورم کرده را خالی کنی! هوا دم کرده است، همه چیز چسبیده است به هم، موها، لباس تنت، حمام رفتن؟! اصلن نگو، آن بخش که کاملن تعلق پیدا میکند به بانوان و کودکان با مسائل خاص خودشان!
همه چیز بوی نا میدهد، اصلن نمیدانی این وسط چه خاکی توی سرت بریزی، در طول مثلن سه روز کلن دو دانه شلیل و یک عدد هم موز گندیده نصیبت میشود، آخرش هم که همه چیز دُنگ دُنگ است، هشتاد هزارتومن پیاده ات میکنند! البته که خوش هم میگذرد، آفتاب سوخته میشوی، یک سری وسایلت گم میشود، کتابی که آورده ای بخوانی را دختر فلانی خوشش آمده و تو هم که کلن زبان نه گفتن نداری، داده ای رفته است. عصر روز آخر مصیبت همگی با هم آوار میشوند روی تنت، مثلن دارید بر می گردید، جاده شلوغ، دیروقت می رسی، فردا هم که شنبه است، روز اول کاری ...
جواب میدهی : " کار دارم، نمیرسم بیام!"
کلی توی دلت را آب می اندازد با فانتزِ های خاص این سفر که همه اش در بالا آمد.
یک آن به خودت می آئی و می بینی کنار ساحلی، به این فکر می کنی که الان دراز کشیده بودم توی خانه و کتاب میخواندم، فیلم می دیدم!
تا به خودت بیائی روی هوائی، روی دست بلندت کرده اند ... شالاپ !
با کتف میخوری کف ماسه ای دریا! درد کهنه میزند بیرون!
+ از میان همینطوری های روزانه
122
"زنی در آغوش ..."
چندشب پیش با یکی از دوستان تلفنی صحبت می کردیم، گفت از بین همه ی آنچه نوشته ای این در ذهنم مانده ...
+ از میان همینطوری های روزانه
119 - ایران 140
یک جائی هستم اطراف تهران، آمده ام بازدید و بازرسی تجهیزات در حال ساخت یکی از پروژه ها در یکی از چند کارگاه اقماری پروژه. آمده ایم که مثلن یک وقت پیمانکار هوا برش ندارد که کار بی صاحب است و هر بلائی خواست سر مال بیاورد!
هوا خنک است، هوای خنک دماوند، ساعت هنوز به ده و نیم نرسیده است. نشسته ایم داخل دفتر کارگاه. پیمانکار گله میکند از اینکه پول چرا نمیدهند و وضعمان فلان است و این چندصد میلیون آخر را اگر ندهند کارگرها مرا زنده زنده میخورند! میگویم : پول شما که تو بقیه طلبا گمه اصلن! فعلن کارفرما با اون میلیاردییا نمی دونه چکار کنه! منم این وسط مرده شورم!
گوشی همراه زنگ می خورد، یکی از دوستان قدیم است!
"سلام، چطوری مهندس، از این ورا؟"
"سلام، شنیدی هواپیما افتاده؟"
خُب! خبر کوتاه است ... طی این دوازده سال کار و پرواز ماموریتی این شاید هشتمین یا نهمین سقوطی باشد که می شنوم!
"میرفته طبس! گفتم ببینم از بچه های پروژه طبستون کسی هم بوده؟"
سال 88 یکی دوباری رفته ام طبس. پروژه ای داشتیم، سر پول کار به توافق نرسیدیم دیگر نرفتم. چند نفری را می شناسم. خداحافظی میکنم و گوشی را قطع میکنم. همان یکی دونفر را می گیرم . پس از چند باری تقلا هردو جواب میدهند. زنده اند. ساعت یازده حرکت میکنم به سمت تهران، نرسیده به رودهن، گوشی زنگ میخورد، از دوستان همکار پروژه نیروگاهیمان است. خبر میدهد که یکی از همکارانشان در هواپیما بوده، نمیشناسم! متاسفانه جزء کشته شده هاست!احساس تاسف دارم ولی خوب یک جورهائی همه مان عادت کرده ایم به این حجم عظیم اخبار ناراحت کننده، همین یک قلم داعش که دارد یک جورائی نسل بشر را ریشه کن میکند خودش برای بی حس شدن احساساتمان کفایت میکند!
از دفتر زنگ میزنند که باید بروید کردستان برای جلسه فلان و بهمان!
"ماشین کی راه می اوفته؟"
"براتون بلیط هواپیما گرفتن! ساعت 5 عصر!"
ده دوازده باری رفته ام کردستان. راه نزدیک است، صرف نمیکند با هواپیما بروی سنندج و از آنجا هم سه ساعتی بروی تا پای پروژه. سر همین کارفرما ماشین در اختیار می گذارد. از تهران پنج ساعت راه است با ماشین.
"هواپیما؟ "
چند کلام دیگر ردوبدل میشود. رسیده ام دفتر. منشی بهت زده است. پرینت رسید بلیط را می گیرد طرفم!
"مهندس! میشه نرید؟"
"هان!"
"آخه هواپیا سقوط کرده ..."
برای اولین بار از وقتی که خبر را شنیده ام کمی ترس می نشیند توی جانم! جا می خورم ... به این فکر نکرده بودم. اینکه هواپیما سقوط میکند. هربار کارت پرواز گرفته ایم و نشسته ایم و در بیشتر موارد هم تا مقصد خوابیده ایم. یک باری در طول این بیش از صدبارپرواز، چرخ هواپیما باز نشده بود که آخر سر نمی دانم به چه لطایف الحیلی بازش کردند و نشستند. یکبار هم کرمان می رفتیم با همین ایرباس های ای سیصد، دوبار تا نیمه های راه رفت و برگشت و آخر سر هم خلبان گفت نمی تونم بروم، هواپیما نمیخواد بره، جونتون رو بردارید و برید خونتون!
فرودگاه شلوغ است، همه چیز عادیست، چهره ها همان است، عده ای تند میدوند، عده ای منتظرند جا باز شود بلیط بگیرند، یک سری غر میزنند، چند نفری با هم گپ میزنند، همان چهره های عبوس و درهم همیشگی. همه تنهایند، حتی همان هائی که با هم نشسته اند. این وسط یک چند نفری هم نشسته اند روی نیمکت پشت سرم و دارند درباره سقوط هواپیما خوشمزه بازی در می آورند، گفتم که، بی حس شده ایم!
"مسافرین پرواز فلان به خروجی فلان!"
"از مسافرین محترم پرواز فلان ..."
"خانم "خوش مکان" به خروجی شماره هشت!"
چهره ام در فرودگاه شبیه بقیه آدمهاست، گرفته، ابروهای در هم کشیده، از گیت سپاه با لج بازی همیشگی می گذرم، همیشه چندتائی سکه و کلید دارم که میگذارم توی جیبم بمانند! بوق و الباقی قضایا!
هواپیما دورخیز میکند، خودش را میشکد روی باند، صدای موتورها کشیده میشوند روی سر شهر، نشسته ام کنار پنجره، هواپیما تکان تکان میخورد، هرچند عادت کرده ام به این تکان های اول پرواز و آخر پرواز ولی اینبار احساس میکنم تکان ها بیشتر شده اند، دماغه را بالا می کشد، سنگین میشوم، هواپیما بلند شده است، صدای بسته شدن چرخ ها می آید. اینبار خوابم نمی برد ... بیدار بیدارم! یک ساعت بعد، خلبان چرخها را می کوبد روی باند فرودگاه سنندج، چند نفری آن عقب دست میزنند! رسیده ایم ...
راننده کارخانه می گوید:" برای برگشتتون بلیط هواپیما گیر نیاوردن، چارشنبه خودم برتون میگردونم تهران!"
تا خود کارخانه می خوابم!!
+ از میان همینطوری های روزانه
117
زندگــــــــی در کرانه های تنهایی درون ، نسبی ست.
زندگــــــــی در پارکینگ خانه ای دوبلکس ، مطلق است.
و زندگــــــــی در باور خـــریت اندیشه سیال ذهن ِ بشریت ، نان خشکیده ای فرو برده در آب و پی تقدیر می گردد.
113
گوشی همراه زنگ میخورد ...
"بله ..." صدائی نمی آید، جوابی نمیدهد، صدای ریز نفس هائی در پس زمینه شنیده میشود ..." بله!...صداتون نمیاد"
قطع میکند، چند روز بعد دوباره همین سناریو، دو سه هفته ای می گذرد، همه مان مزاحم داریم حتمن، درگیر نمی کنیم خودمان را که مثلن برداریم زنگ بزنیم به طرف و بگوئیم "مگر مرض داری؟" یک چندتائی هم از این فحش های کشدار بدهیم ...
چند هفته بعد ساعت سه و نمیدانم چند دقیقه بامداد گوشی زنگ میخورد، گوشی موبایل توی هال است، خواب آلود روی دیوار دست می گذارم و میرسم، گوشی را برمیدارم، شماره را نمی شناسم!
"بله؟! ..."
"نمیخوای فحش بدی؟" صدای زیر زنانه ای این را می گوید!
- فحش چی؟
+ آخه این موقع شب، یکی زنگ بزنه و مزاحم بشه!
- تو مگه مزاحمی؟
+ آره ...
- خوب من هم اگه فحش بدم میشم یکی مثل تو!
صدای نفس می آید، تماس قطع میشود ... همانجا وسط هال دراز میکشم و می خوابم!
یک ماهی میگذرد به گمانم، چند روز پیش دوباره زنگ زد، گفت : " میخوام باهات حرف بزنم، بریم بیرون ..."
"شما؟"
"من همون مزاحمه هستم؟"
گفتم :" یکی زنگ بزنه به خودت بگه بیا بریم بیرون، میری باهاش؟ تازه مزاحم هم باشه"
خندید ... گفت نه خدائی!
شروع کرد به حرف زدن ...، حرف زد، حرف زد ... یک ساعتی شد!
فقط می خواست حرف بزند ... همین! انگار خسته شده باشد ...
آخرسر گفت :" نمی خوای نصیحتی چیزی کنی؟ یا اینکه بدونی شمارت رو از کجا پیدا کردم؟ یا اینکه اصلن من کی هستم؟"
گفتم : "جسارتن خر به نصیحت آب نمیخورد! شماره را هم از هرکسی گرفته ای و یا تصادفی زده ای نوش جانت، اینکه چه کسی هم هستی قاعدتن باید برای خودت مهمتر باشد تا من ... در ضمن اگر بخوام وقت بذارم برای این جور چیزها، خدائیش هشتم همیشه گروئه یازدهم می مونه!"
خندید، تماس قطع شد ...
+ از میان همین طوری های روزانه
106 - مصائب
مردم را مسخره نکنیم، دردهای هرکس به اندازه توانائی هایش است، یکی ناراحت گم شدن پاستیل خرسی اش است، و این بزرگترین مصیبت زندگی اش بوده. یکی هم نمی داند با بی پولی و خرج درمان پدرش چه کند! تازه اگر مصیبت بی نانی و غرولند های صاحب خانه بگذارند!
درد ها همه دردند،
از آدمها به اندازه خودشان انتظار درک شدن داشته باشیم ...
+ از میان همینطوری های روزانه
91 - مهندس زن
یک اتفاقی می افتد، یک پیشامدی رخ میدهد، توی جلسه جلوی آن همه آدم می گوید : مگه نگفتیم کار رو نده به ایشون؟ شما مگه زنهارو نمی شناختی مهندس؟
گفتم : چه ربطی به زن و مردش داره؟ من خودم بهش گفتم چکار کنه، مسولیتش هم پای من!
کمی جدل میکنیم . حرف توی حرف می آید. نشسته است آن گوشه، حرف هم نمیزند، سخت است برای یک دختر بیست و هفت ساله شنیدن چنین چیزی! بیرون که آمدیم گفت : من چکار باید کنم؟ گفتم : هیچ! ساعت پنج و نیم مثل همیشه کیفت را بردار و برو خانه! فردا صبح هم همان ساعت همیشگی بیا بنشین سر کارت و نقشه ها را درست کن!
گفت : یعنی ناراحت نشدید؟
گفتم : چرا ناراحت شدم، بیشتر برای خودت که بلند نشدی جوابش رو بدی!
آمده ام نشسته ام پشت میز و به این فکر میکنم که : هیچ بنی بشری نمیتواند ادعا کند که زنها را می شناسد!
لبخندی می زنم رو به پنجره، چای سبز درست کرده ام، با طعم سیب ... یک لیوان ریخته ام تا خنک شود!
+ از میان همینطوری های روزانه
90 - مردای قدیم!
گفت : مَرد هم مردای قدیم!
مچ دست من را گرفته بود، آوردمش آن سمت بلوار! حرفی نزدم!
گفت : پیر شی ننه!
پیر شدم! برگشتم به پنجاه و چند سال پیش، مردی دست زنی را گرفته است، زن میخندد، از خیابان می گذرند، باران هم باید باشد این مواقع، نه تند نه سبک، بالاخره بار نوستالژیک را بیشتر میکند!
+ از میان همینطوری های روزانه
83 - زنها!
یک چیزهائی هست که دست خودمان نیست،یعنی ما در وجود و یا عدمش نقشی نداریم. اما برای برخی بی جهت تولید حساسیت میکند.
اینکه مثلن گفته شود زنها برخی کارها را نمی توانند انجام دهند، منظور این نیست که ضعیفند. قوای جسمانی کافی را ندارند و این هم دلیل بر ضعفشان نیست. ساختار فیزیکی بدنشان اینگونه است.
اینکه بگوئی زن زیباست، زن لطیف است، خوب است، بودنش حس آرامش میدهد، باز یک سری هستند که بگویند : " چرا اینطور می گید؟ با این کارتون بین زن و مرد دارید تفاوت ایجاد میکنید! زن هم می تونه فلان و بهمان!"
کسی که منکر توانائی های زن نیست، کسی نگفته است که زن بنشیند آن بالا و فقط عشوه و ناز بیاید! زن مدیر هم باشد، خشمگین هم باشد، سر کارمندش فریاد بکشد، باز زیباست، دوست داشتنیست، دست خودمان نیست خوب!
من برای این فقره هیچ توضیحی ندارم!
حتی یک سری هستند از اطلاق کلمه زن به جنس ماده متنفرند، خوب این یک قرارداد است، همانطور که به جنس نر می گویند مرد، اشکالش کجاست؟ برای هر چیزی کلمه ای ساخته اند برای مشخص کردنش، درخت، کوه ... هرچند هردو انسانند و فارغ از بحث های جنسیتی باید به حقوقشان نگاه کرد ولی خوب یک سری خصلت ها زنانه است و یک سری مردانه، ما چکاره ایم این وسط!
زن زیباست، زن دوست داشتنیست، بدون زن زندگی ممکن نیست، با زن هم ممکن نیست!
:))
+ از میان همینطوری های روزانه
71 - لطیفه ای که به واقعیت پیوست
صدای زنگ موبایل....رینگ.....درینگ
- سلام بفرمائید..
- الو...الو...(صدای با لهجه ترکی شدید یه پیرمرد)....الو!!!
- جانم پدر جان....الو!...
- آقای نعمتی؟!
- نه عزیزم اشتباه گرفتی!
- آقای محمد نعمتی؟!
- نه پدر جان من اصلن نعمتی نیستم...
- شما مگه شمارتون 0912........ نیست!...
- چرا همینه ولی من نعمتی نیستم...
- آقا مطمئنی!!!
- سی و چند ساله مطمئنم.
- چی؟!!
- هیچی پدر جان من نعمتی نیستم......
- بیلیپ......
تلفن قطع شد...
کمتر از یک دقیقه بعد ...دوباره زنگ موبایل..... همون شمارست.
- سلام..
- سلام.....آقای نعمتی؟!
- نه پدر جان! گفتم که این شماره برای منه .....لطفن دیگه تماس نگیرید..
- اگه آقای نعمتی نیستی مگه دلت درد می کنه دوباره جواب می دی....
من :l
هنوزم همین شکلیم.........
به قول یه بنده خدایی: اینایی که برای شما جوکه برای ما خاطرست.
70
گاهی باید سرت را پائین بیندازی و سوزش زخمهایت را فراموش کنی ،حرفی نزنی و بروی.
چند روزی که باد به وقت آسیابها موافق نَوزد،
لحظه ای که کیسه ها تلنبار شد،
روزی که دیگر نانی در تنور نچسبید. یادشان خواهد آمد ... شک نکن!