1318

گاه با کسی هستی، زمان متوقف میشود، مکان به هم میریزد، جائی در مرز خیال و واقعیت، میشود چیزی شبیه رویا، بعد که میرود، بعد که می فهمی رفته است، انگار از خواب بیدار شده ای، شبیه گیجی بعد از یک ضربه،مثل یک تصادف که از ماشین پیاده میشوی و نمیدانی چه شده.

 بعد هرچه فکر می کنی نه مکان را یادت می آید و نه زمان، فقط خاطراتی که پشت هم قطار شده اند، هجوم می آورند روی ذهنت.

+ از میان همینطوری های روزانه

1317

علی پروین بعد از آن بازی چهار یک که به فجر سپاسی توی تهران باختند جلوی دوربین گفت ما رفتیم خداحافظ پرسپولیس خداحافظ فوتبال! رفت و دیگر قبای مربی گری را انداخت روی جالباسی. گاهی رفتن اینطور است, همه چیز را باید بگذاری پشت سرت و بگوئی : خداحافظ! بگوئی و بروی.

1316

من نه سیاست میدانم و نه تحلیلش را

من فقط میدانمبی طعم لبهایتبی ردِ بویتبدون آن وحشی خوابیده در نگاهتجهان چیزی کم داشت.

ای لیا

1315

‏عادت اگر نبود آدمی نمیدانست با دلتنگی هر لحظه و ثانیه اش چه کند.

ای لیا

1314 - یلدا ...

از دو سه روز قبلش هدیه میگرفتند. توی خانواده ما رسم بود برادرها برای خواهرهایشان چیزی بگیرند و شب یلدا هدیه بدهند. ما یک عمه داشتیم. چهار برادر برای خواهرشان هدیه میگرفتند, عمه توی کرج ساکن بود, شب یلدا میرفتیم خانه عمه جان. همه عموها بودند, انار بود, هندوانه بود, تنقلات بود, دور کرسی جا نمیشد, ما بچه ها توی سروکله هم میزدیم, زمان از دست همه در میرفت, گاهی ساعت دو سه شب میرسیدیم خانه و فردایش هم مدرسه بود و بزرگترها هم باید سرکار میرفتند ولی باز کسی خسته نبود, آن دور هم بودنها انگار انرژی بیشتری به آدم میداد, یادم هست یکی دوباری برف هم آمد آن سالها, شب یلدا رنگ داشت آنموقع ها, مثل حالا سرد و خاکستری نبود, مثل حالا توی هیاهوی زندگی گم نشده بود, از یک جایی به بعد انگار کوچه ای را اشتباه پیچیدیم و گم شدیم.

+ از میان همینطوری های روزانه

1313

‏همین چیزهائی که نمی نویسیم

ما همین چیزهائی هستیم که نمینویسیم. نمیگوئیم, همین چیزهائی که برای خودمان نگه میداریم.

ای لیا

1312

چراغ قرمز که شد, شیشه ماشین را پائین داد تا دود سیگار از لابلای شلوغی ذهنش گذر کند و روی نبض یک خط در میان خیابان و آدمهایش پخش شود. نگاه کرد به مسیر دود سیگار و آنطرف توی ماشین کناری نگاهش گره خورد توی چشمهای زنی که شیشه ماشینش پائین بود و صدای آهنگ ملایمی را توی اتمسفر خیابان با دود سیگار مرد گره میزد. چشمهایش شبیه جنگلهای شمال بود وقتی که باران سبکی میزند روی برگهایش و صدای خیال انگیز آواز طبیعت تو را درون خودت مچاله میکند, ته دلت خنک میشود, چیزی توی دلت تکان میخورد, چشمهای زن سبز بود!

1311

نیمه شب بود گمانم رسیدیم جلوی مغازه مش اسماعیل، تازه جلوی مغازه را سیمان کرده بود, یک نردبان این سر گذاشته بود و دو تا بشکه هم آنسر که کسی از روی سیمان خیس رد نشود. تقی گفته بود شب که شد بریم روی سیمان جلو مغازه جای دمپایی هامونو بذاریم. سیمان هنوز سفت نشده بود, اول تقی پا گذاشت, دمپایی ابری ردی شبیه به یک پا ایجاد کرد بعد من با آن دمپایی جلو بسته پا گذاشتم. رد دمپایی من چندتایی مستطیل هم روی پاشنه داشت. سیمان خشک شد و رد دمپایی ها ماند. بیست و دو سه سال قبل. خوشحال بودیم که اثری از خودمان باقی گذاشته ایم. مش اسماعیل یکی دو سال قبل فوت شده بود, این را هم از پدر شنیده بودم, دو سه هفته قبل که رفته بودم محله سابق دیدم مغازه و خانه را خراب کرده اند, مثل همه خانه های قدیمی قرار است جایش یک چند طبقه بکارند, پیاده روی جلوی مغازه را هنوز برنداشته اند, جای دمپایی من و تقی هنوز هست, هرچند تقی خیلی سال پیشتر قبل از اینکه اثرش از روی پیاده روی جلوی مغازه مش اسماعیل پاک شود مرده بود. اثرش پاک شده بود ...

+ از میان همینطوری های روزانه

1310

توی خوابم آمدی

نشستی چای خوردی

کوتاه و گذرا

شبیه زندگی واقعی.

ای لیا

1309

یک زن همان اول کار راحت تو را نمی پذیرد, به سرعت جواب احساست را نمیدهد, ممکن است دلش بلرزد, چیزی توی سینه اش بالا و پائین شود, گونه هایش سرخ شود ولی کم و زیاد را می سنجد, عقل را هم دخیل میکند توی این احساس ولی بعدش که پذیرفت سخت رها میکند, تلاش میکند میجنگد, به قولی همه داشته اش را سرمایه گذاری میکند و عملن ریسکش را هم می پذیرد و به همین خاطر توی جدائیذها بیشترین آسیب را میبیند. 

زنی که دل میبندد, سخت رها میکند ...

1308

پسرخاله میگفت توی مدرسه با کابل کتک خورده بود آمده بود خانه به شوهرخاله ام گفته بود که توی مدرسه اینطور شده. شیفت صبح میرفت, شوهرخاله پسرخاله را مینشاند ترک موتور رکس و میروند مدرسه, شیفت بعد از ظهر رفته بودند سر کلاس, ناظم را پیدا میکند و میگوید : فرض کنید این پسر خودتونه گوشتش رو بخورید استخوناشم بسوزونید ولی سواد یادش بدید! پسرخاله میگفت ما تازه فهمیدیم مارادونا رو باس ول کنیم و بابای خودمونو بگیریم.

آنموقع ها سیستم آموزشی اینطور بود, سیستم که نبود هردمبیل بازاری بود برای خودش از برای باری به هر جهت. هرچند آنموقع ها انگار با آن همه محدودیت و محرومیت بیشتر خوش میگذشت.

+ از میان همینطوری های روزانه

1307

اول فیلم دختر ده دوازده تا دختر تو کافی شاپ نشستن همه با هم دارن حرف میزنن, شلوغ پلوغ میکنن, سارا برگشت گفت وای سرم رفت اینا چرا اینقدر حرف میزنن, بعد یه خرده صبر کرد گفت یعنی منم بزرگ بشم اینقدر حرف میزنم؟ نمیخوام بزرگ بشم. گفتم بابائی تو هرچقدر دوست داری حرف بزن بابائی گوشش مال توئه!

+ از میان همینطوری های روزانه

1306

پیرزن دست پیرمرد رو گرفته بود از خیابون رد کنه, هی میگفت منصوری عجله کن, منصوری زود باش! چیزی شبیه یک برش کوتاه از حس خوب زندگی.

+ از میان همینطوری های روزانه

1305

‏توی خاطراتت یکهو چند خط از زندگی تکان میخورند, جابجا میشوند, بوی عطرش پخش میشود روی نبض اتاق. چشمهایت را میبندی, فکر میکنی به عطر گیسوانش ...

1304 - گورچین - شهره احدیت

گورچین

شهره احدیت

ناشر: نگاه

تعداد صفحه: 184

نوبت چاپ: اول 1393

قیمت:9500 تومان

---

داستان درباره زن و مردی به اسم مهری و صفاست که بدلیل مشکلی که صفا دارد بچه دار نمیشوند و برای درمان راهی کشور آلمان میشوند و در انجا ماجراهائی بریاشان رخ میدهد. البته داستان زمانی شروع میشود که آنها یک دختر بیست ساله به اسم مارال دارند و ...

کلیت و انسجام داستان قابل قبول است ولی بدلیل سبک روائی داستان که هر فصلش از زبان یکی از قهرمانان داستان ( صفا و مهری) است در ابتدا خواننده را دچار سردرگمی میکند ولی در نهایت از صفحات چهل پنجاه به بعد خواننده ریتم داستان را پیدا میکند. یک اشکال دیگر کتاب تعداد زیادی اسامی آدمهاست که نگاه داشتن این اسامی و ارتباطشان توی ذهن برای دنبال کردن داستان گاهی سخت میشود. 

نمره کتاب از نظر من : 3.75 از 5

بریده هایی از کتاب :

همه ما وقتی از مرگ کسی خرد و خمیر میشویم، میگوئیم نمیتوانم باور کنم، در حالیکه خوب باور کرده ایم. اگر باور نکنیم که به هم نمیریزیم.

هیچ موجودی مثل ما زنها به همه چیز عادت نمیکند. به چسمهای پیراهن زرده، به چاقی شکمش، به بودن و نبودنش. حتی اگر از چیزی متنفر باشیم به بودشن عادت میکنیم. اسمش را هم میگذاریم فداکاری برای حفظ زندگی. زندگی که فقط ماکتش مانده. حفظش مکنیم تا خودمان از وسط نصف نشویم. نصفی برای خودمان شکل خودمان و نصف دیگر جوری که خواسته اند باشیم.

وقتی میشود با یک دروغ ساده خیال همه را راحت کرد که از فکر عذاب جهنم بیایند بیرون چرا راست بگویم؟ یعنی واقعن مینا فکر کرده من رفته ام با یک مرد دیگر خوابیده ام؟

زنها میتوانند. انگار چیزی توی خونشان است. بچه باشد؛ مال هرکی که بود، بود. وقتی بغلش میگیرند یا گه اش را میشورند، دیگر بند میشود به دلشان.

اینکه تو یکبار کسی را دوست داشته باشی و مجبور شوی به خاطر انتخابت تا اخر عمر با همه چیز او بسازی که نمیشود زدگی.

پدرم گفت خریت نکن بچه. برای زنا عشق یعنی ازدواج. ولی ازدواج عشق رو میکشه. اصلن تو از کی عشق رو یاد گرفتی؟ لیلی و مجنون؟ رومئو و ژولیت؟ بچه اونا عاشق موندن چون به هم نرسیدن.

عاشق که شدیم همه چیزهای خوب را برایش میسازیم. بعد که زندگیمان یکی شد؛ زیبائی های عشقمان یادمان میرود. همه دروغ هائی که برای خر کردن خودت ساخته ای؛ بعد چند سال، اصلن چند روز، وقتی طرف قاشقش را زد تو بشقای خورشت و آب دهنش چکید تو غذات عقت میگیرد از کسی که تا قبل از ازدواج بزاقش را دوست داشتی. از همین جا گند زده میشود به زندگی، از کاسه دستشوئی پر از ریشهای ریزریز، از صدای اخ و تف صبحگاهی از همین چیزهای که تا عاشقیم نمیبینیم.